خط خطی های خیال

روزها از پی هم میگذرند...

و گذشت ایام

گذر تلخ و غم انگیز بهار بدن است.

کاش ای کاش دوباره میشد

زنده بودن را – نه

زندگی را از نو

باز تکرار کنیم...

عیدتان مبارک

درون سینه ام بغضی نهفته

پر از دردم پر از حرف نگفته

شکایت دارم از دست زمانه

پرستو باشی و بی آشیانه؟

پرستو باشی و تنها و خسته؟

پرستو باشی و یکجا نشسته؟

پرستو باشی و پا بند زندان؟

پرستو باشی و در فکر پایان؟

برای پر زدن حالی ندارم

پرستویم ولی بالی ندارم

پرستویم ولی غمگین یک راز

پرستویم ولی بی شوق پرواز....

در ازدحام عاشقی رسوا ترینم

اما نباشی بی تو بی فردا ترینم

مهمان چشمان منی تا بی نهایت

هرچند در چشم تو ناپیدا ترینم

آبی ترین سبزم تو باشی/ بی تو اما

چون دشت بی بارانی ام / صحرا ترینم

دیگر نمیخواهی بمانی/ سیری از من

باشد / برو/ با من نمان زیبا ترینم

نشنیده ای شاید صدایم را که گفتم:

"بعد از تو من تنها ترین ،تنها ترینم"

کمکم کن که میان دل تو جا بشوم

تا که دیوانه ترین آدم دنیا بشوم

خواستم رام کنم این من طوفانی را

مثل چشمان تو آرام چو دریا بشوم

ای همه شعر و غزل باز دلم میخواهد

مهربان باشم و بانوی غزلها بشوم

زشت خو بودم و هر بار مرا بخشیدی

دوست دارم که شبی مثله تو زیبا بشوم

گر چه یک عمر به دیوانگی ات خندیدم

شاید اینبار خدا خواست که لیلا بشوم...

درون یک فضای بسته چندی هست پنهانم

چه تاریک است اینجا من کجا هستم نمیدانم

ولی احساس گنگی دارم از یک مهر بی مانند

نمیدانم چه احساسی است اما

دیگران این مهر شور انگیز را شاید

محبت/عشق/گرمی/آرزو خوانند

دگر طاقت ندارم خسته گشتم از رکود تن

چه بی پروا تقلا میکنند این دست و پای من

صدای جیغ می آید

کسی انگار دردی بی امان دارد

چه احساسات شیرینی

ببین او اشک های شوق میبارد

صدای بوق آژیر از فضایی دور می آید

نمیدانم چه شد اما

رسیده اتفاق تازه ای شاید

....

و من وقتی گشودم چشمهایم را

کنار بستر مادر

نگاه آشنایی ساکت و آرام آمد بوسه زد بر سر

و گفت ای کودک کوچک

نبر این لحظه را از یاد

و این آغاز خندیدن

به لب هایت مبارک باد...

کنار دختری زیبا نشستی احتمالا

دوباره عهد و پیمان را شکستی احتمالا

و حالا از صمیم دل پشیمانم که گفتم

تو مرد آرزوهای من هستی احتمالا...

تکرار قصه ای بد و غمبار میشوی

وقتی که عاشقانه ی هر بار میشوی

من تا هنوز منتظر آخر بگو تو کی؟

مشتاق لحظه ی خوش دیدار میشوی

دستان من هنوز هم بی آشیانه اند

تا کی میان این دو دل دیوار میشوی

آیینه ی تو گشته ام دل را که بشکنی

در تکه تکه های آن تکرار میشوی

عاشق تر از همیشه ام مدهوش میشوم

تا گرم عشق بازی ات با تار میشوی

گفتم که عاشقم ولی دادی جواب من

کی از خیال خام خود بیدار میشوی

همچون صدای صاعقه در گوش بچه ها

با حرف های خود سرم آوار میشوی...

ای قصه نهانی من دوستت ندارم

با آنکه مهربانی من دوستت ندارم

بیزارم از نگاهت گفتم برو نرفتی

حتی اگر بمانی من دوستت ندارم

از با تو بودن اینجا هر لحظه میگریزم

دیگر بلای جانی من دوستت ندارم

عمری محبتت را بیهوده صرف کردی

وقت است تا بدانی من دوستت ندارم

این شعر را نوشتم تا با تمام قلبت

هرجمله را بخوانی من دوستت ندارم...

میخواهم عمری در تماشای تو باشم

تصویر آبی های فردای تو باشم

دیوانه شو ، این روزها دیوانگی کن

من قول خواهم داد لیلای توباشم

با دل بیا تقسیم کن غم های خود را

تا همدمی در بی کسی های تو باشم

گفتم که ماهی میشوم اما به شرطی

یک عمر در آغوش دریای تو باشم

بیتاب دیدارت شدم ای کاش میشد

بانوی رویای غزل های تو باشم...

نمیشناسمت تو را

غریبه ای و آشنا

تو از کجا رسیده ای

بیا به پیشتر ، بیا

به من بگو تو کیستی

بگو سخن ز دورها

مرا از این خیال و ظن

دگر رها بکن رها

مرا چگونه یافتی

تو از کجای نا کجا

چرا نگاه عاشقت

رها نمیکند مرا

دلم پرنده میشود

صدا که میزنی مرا

چه آشنا و دلنشین

کجا شنیدم این صدا

و حال بعد اندکی

که خوب فکر میکنم

شناختم که کیستی

تویی رفیق بی وفا

از زخم زدن به قلب من خشنودی

پس ماندن من دگر ندارد سودی

دلخور شده ای دروغ گفتم با تو؟

آخر تو مگر همانکه گفتی بودی؟

در انتهای خیابان سرد و خلوت شب

هیاهویی بر پاست

تمام کوچه پر است از صدای خاموشی

چه قدر دلگیر است

که چشم پنجره های امید بسته شده

چه قدر غمگین است

صدای رفتگر خسته از غم تکرار

دوباره یک شب دلگیر و غصه ی دیدار

دوباره خاموشی

سکوت/تاریکی/قصه ی فراموشی

میان کوچه و پس کوچه های دلتنگی

صدای پای قدم های عابری تنهاست

که در شب تاریک

به یاد رنج و غم خویش زار میگرید

صدای زوزه ی باد و صدای ناله ی برگ

ترانه های غم انگیز آسمان شبند

و ماه این شب زخمی

چه بردبار هنوز

به شهر میتابد...